اگر یکی از والدین صلاحیت حضانت فرزند را نداشته باشد، چه می‌شود؟

اگر یکی از والدین صلاحیت حضانت فرزند را نداشته باشد، دادگاه با توجه به مصلحت کودک تصمیم‌گیری می‌کند. این تصمیم می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

1. سلب حضانت از والد: در صورتی که دادگاه تشخیص دهد که والد صلاحیت لازم برای حضانت را ندارد، حضانت از او سلب می‌شود.
2. سپردن حضانت به والد دیگر: اگر والد دیگر صلاحیت داشته باشد، حضانت به او سپرده می‌شود.
3. سپردن حضانت به شخص ثالث: در صورتی که هیچ یک از والدین صلاحیت نداشته باشند، حضانت به شخص ثالثی مانند جد پدری، مادربزرگ یا یکی از بستگان نزدیک سپرده می‌شود.
4. سپردن حضانت به سازمان بهزیستی: در صورتی که هیچ یک از افراد صلاحیت نداشته باشند، حضانت به سازمان بهزیستی سپرده می‌شود.

مواردی که باعث سلب صلاحیت حضانت می‌شوند

• عدم توانایی در نگهداری و تربیت کودک: شامل عدم توانایی جسمی، روانی یا مالی.
• سوء رفتار با کودک: شامل خشونت فیزیکی، روانی یا جنسی.
• اعتیاد: اعتیاد به مواد مخدر یا الکل که می‌تواند سلامت کودک را به خطر بیندازد.
• فساد اخلاقی: فساد اخلاقی والدین که می‌تواند تأثیر منفی بر تربیت کودک داشته باشد.
• بی‌توجهی به نیازهای کودک: شامل عدم توجه به نیازهای اساسی کودک مانند غذا، پوشاک، بهداشت و آموزش.

توضیح بیشتر با نگاهی به حقوق زن و مرد و مسائل روانشناسی

حضانت فرزند، تصمیمی پیچیده است که نیازمند بررسی دقیق شرایط و مصلحت کودک است. در این تصمیم‌گیری، دادگاه به عوامل مختلفی از جمله وضعیت روحی و جسمی والدین، میزان علاقه آنها به کودک، توانایی آنها در تأمین نیازهای کودک و … توجه می‌کند.

حقوق زن و مرد

در قانون ایران، حضانت فرزند تا ۷ سالگی با مادر است، مگر اینکه مادر صلاحیت لازم را نداشته باشد. پس از ۷ سالگی، حضانت به پدر سپرده می‌شود، مگر اینکه پدر نیز صلاحیت لازم را نداشته باشد. این قانون بر اساس مصلحت کودک و با توجه به شرایط خاص هر خانواده تعیین می‌شود.

مسائل روانشناسی

روانشناسان معتقدند که حضانت کودک باید به کسی سپرده شود که بتواند بهترین شرایط را برای رشد و تربیت او فراهم کند. مهم‌ترین نکته در تصمیم‌گیری حضانت، حفظ آرامش و امنیت روانی کودک است. کودکانی که در شرایط تنش‌زا و درگیری بین والدین زندگی می‌کنند، ممکن است دچار مشکلات روحی و روانی شوند.

نتیجه‌گیری

تصمیم‌گیری در مورد حضانت فرزند، تصمیمی بسیار مهم و حساس است که باید با دقت و توجه به مصلحت کودک انجام شود. در این تصمیم‌گیری، حقوق والدین نیز باید در نظر گرفته شود، اما مهم‌ترین اولویت، حفظ سلامت و رفاه کودک است.